ام اس من

آدم ضعيفى نيستم ياد گرفته ام نباشم احساساتى ام ولى ياد گرفتم احساساتمو بيخود خرج نكنم بچه تر كه بودم ، شايد تو سنين پر بحران نوجوانى ، مامانم يه بار نشوندم روبروش و از ارزشهاي فردى و احساسيم گفت ميگفت اين احساس انقدر مقدسه كه هر كسى ارزش داشتنشو نداره نميگم هميشه به ارزش آدمايى كه فك كرده ام ميتونن داشته باشنش فك كرده ام ولى هميشه حواسم بوده احساسم با ارزشه بچه تر كه بودم ، نه حتا از سر شيطنت كه بيشتر بابت كنجكاوى ، با يه فرد از جنس مخالف خودم ارتباط تلفنى داشتم نه اون ميدونست من كى ام نه من ميدونستم اون كيه خيلي ازم بزرگتر بود و اعتمادم براي قرار گيرى ام اس من...

تابستون ٩١ بود چه تابستون سختي بود خوب يادمه ... اصلا مگه ميشه فرااموشش كرد؟ لحظه لحظه اش رو از درون فرو پاشيدم و به سختي تكه پاره هاي وجودم رو به هم وصله پينه ميكردم اون روزا بودنشو آرزو كردمحداقل براي كم كردن اين فشار لعنتي ميتونست كار دوخت و دوز ماجرا رو از رو دوشم برداره امروز هست هست و يه تابستون  پردلهره ، شبيه تابستون لعنتي ٩١ ، درگذره خدا رو شكر كه هست من ديگه توانايي گذشته رو ندارم روح رنج كشيده ام خيلييييي زود هزار تكه ميشه تنها اشكال اينه كه حتا بلد نيستم ازش بخام چطور كنارم باشه پايه و اساس روانم درحال انهدامه ام اس من...